Tracing A Cultural Heritage Element: The Drabut Instrument


Abstract views: 131 / PDF downloads: 60

Authors

DOI:

https://doi.org/10.5281/zenodo.12185505

Keywords:

Cultural Heritage, Stringed Instrument, Drabut, Amasya

Abstract

Music has an important place in Turkish culture. The minstrel tradition is a concrete example of this. Turkish society's relationship with music has been enriched by migration movements in the historical process and interactions with different states and regions. Especially during the Ottoman Empire, relations with different cultures further diversified Turkish music. However, some instruments, which are symbols of cultural diversity and heritage in the historical process, have sunk into oblivion. One of these is the drabut instrument, whose historical traces are found in Amasya. Interview technique was used as a qualitative research method in the study. In-depth first-hand information was obtained by interviewing the current representatives of the drabut instrument. The aim of the study was to present arguments for the acceptance of the drabut instrument as tangible cultural heritage and to raise awareness. As a result of this study, the drabut instrument started to be exhibited in the Amasya Museum. In addition, the Amasya Municipality Conservatory welcomed the use of this instrument as an accompaniment instrument in the orchestra during the concerts. Similarly, it was also envisaged that the municipal conservatory should offer courses on the drabut instrument, thus increasing the recognition of the instrument and the number of musicians performing this instrument.

References

Abbasoğlu, Z. Y. (2023). Kenzü't tuhaf: 14. yüzyıldan bir müzikrisalesi. Yapı Kredi Yayınları.

Asker, R., ve Asker, L. (2008). Kâşgarlı Mahmut ve 11. yüzyıl musikisi üzerine. Türk Dünyası İncelemeleri Dergisi, 4(3): 31-34.

Aydın, M., ve Dündar, R. (2013). Amasya şehir tarihleri. The Journal of Academic Social Science Studies, 6(3): 971 – 990.

Aziz, A. (2011). Sosyal bilimlerde araştırma yöntemleri ve teknikleri: Araştırma süreci ve tasarımı, veri toplama teknikleri, interneti kullanma, anket hazırlama, içerik ve söylem çözümlemesi, raporlaştırma. Nobel Yayınları.

Baltacı, A. (2019). Nitel araştırma süreci: nitel bir araştırma nasıl yapılır? Ahi Evran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 5(2): 368 – 388.

Creswell, J. W. (2002). Educational research: planning, conducting, and evaluating quantitative. Prentice Hall Upper Saddle River, NJ.

Creswell, J. W. (2017). Araştırma deseni: Nitel, nicel ve karma yöntem yaklaşımları (3. Baskı). Eğiten Kitap Yayınevi.

Çöl, C. (2017). Yaylı tamburun türk müziğindeki yeri önemi ve kullanımı. (Yayınlanmamış Sanatta Yeterlilik Tezi), Afyon Kocatepe Üniversitesi-Sosyal Bilimler Enstitüsü, Afyonkarahisar.

Dömbekci, H. A., ve Erişen, M. A. (2022). Nitel araştırmalarda görüşme tekniği. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 22(Özel Sayı 2), 141-160.

Ergan, M. S. (1994). Türkiye müzik bibliyografyası. Kuzucular Ofset.

Erkılıç, C. (1954). Evliya Çelebi. Varlık Yayınları.

Ezgi, S. (1948). Tanbur metodu makalesi. musiki mecmuası.

Feyzioğlu, N. (2006). Türk dünyası’nda ve Anadolu’da kopuz. A.Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 12(31): 233-245.

Gazimihal, M. (1947). Konya'da musiki. Halkevi Yay.

Göher, F. (2021). Müzik tarihîne ve kültürel müzikolojiye sunduğu katkılar açısından Bahaeddin Ögel. Erdem, 80: 43-66.

İmik, Ü., ve Haşhaş, S. (2020). Müzik nedir ve hayatımızın neresindedir. İnönü Üniversitesi Kültür ve Sanat Dergisi, 6(2): 196-202

İzgi, Ö. (1977). Hunlar, göktürkler ve uygurlar’da geleneksel festival ve eğlenceler. Tarih Dergisi, 31:1-36.

Karakaya, F. (2010). Tambur. İslam ansiklopedisi. https://islamansiklopedisi.org.tr/tambur

Kuş, A. (2016). Henry John Van Lennep’e göre Amasya. Gaziosmanpaşa Üniversitesi Sosyal Bilimler Araştırmaları Dergisi, 11(1): 253-276

Menç, H. (2014). Tarih içinde Amasya. Amasya Belediyesi Kültür Yayınları.

Ögel, B. (1978). Türk kültür tarihîne Giriş 4. Kültür Bakanlığı.

Ögel, B. (1987). Türk kültür tarihîne giriş-Türk halk musikisi aletleri. Kültür Bakanlığı Yayınları.

Özdemir, M. A. (2020). Geliştirilmiş bir çalgı olarak “Iklığ Ailesi” ve eğitim/öğretim süreçleri. Akademik Sosyal Araştırmalar Dergisi, 8(107): 1-31.

Özkan, İ. H. (1998). Türk musikisi nazariyatı ve usulleri kudüm velveleleri. Ötüken Neşriyat A.Ş.

Paşaoğlu, S. (2009). Müzik kültüründe sözlü ve yazılı aktarım. Trakya Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 11(2): 143-159.

Polat, M. (2019). Osmanlı şehzade sancağı Amasya’da fıkıh kültürü. Amasya İlahiyat Dergisi, (13), 167-203.

Sarı, A. (2012). Türk müziği çalgıları (Ud- Tanbur- Kanun-Kemençe). Nota Yayıncılık.

Somakcı, P. (2016). Geleneksel Türk müziği’ne özgü çalgıların organolojik gelişimi. Konservatoryum, 3(1): 15-38.

Şahin, İ., ve Emecen, F. (1991). Amasya. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları.

Tekin, H. H. (2006). Nitel araştırma yönteminin bir veri toplama tekniği olarak derinlemesine görüşme. İstanbul University Journal of Sociology, 3(13), 101-116.

Turan, F. A. ve Minavarkızı, A. P. (2016). Türk halklarının folklorunda müzik aletleri ve onlarla ilgili mitik alıntılar. Bilig, 78: 321.

Uçan, A. (2000). Türk dünya’sında orta asya-anadolu müzik ilişkileri. Erdem, 12(35): 593-664.

Yıldırım, A., ve Şimşek, H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Seçkin Yayınevi.

Published

2024-06-21

How to Cite

Taş, E. (2024). Tracing A Cultural Heritage Element: The Drabut Instrument. Heterotopic View, 2(1), 45–50. https://doi.org/10.5281/zenodo.12185505