Kültürel Bir Miras Öğesinin İzini Sürmek: Drabut Çalgısı
Özet Görüntüleme: 69
/ 
PDF İndirme: 46
DOI:
https://doi.org/10.5281/zenodo.12185505Anahtar Kelimeler:
Kültürel Miras, Telli Çalgı, Drabut, AmasyaÖzet
Musiki Türk kültüründe önemli bir yere sahiptir. Ozanlık geleneği bunun somut bir örneğidir. Türk toplumunun müzikle olan ilişkisi tarihsel süreçteki göç hareketleri, farklı devletler ve bölgeler ile kurulan etkileşimler sayesinde zenginleşmiştir. Özellikle Osmanlı imparatorluğu döneminde farklı kültürlerle kurulan ilişkiler Türk musikisini daha da çeşitlendirmiştir. Ne var ki tarihsel süreçte kültürel çeşitliliğin ve mirasın sembolü olan bazı enstrümanlar unutulmaya yüz tutmuştur. Bunlardan biri de tarihsel izlerine Amasya’da rastlanan drabut çalgısıdır. Çalışmada nitel araştırma yöntemi olarak görüşme tekniği kullanılmıştır. Drabut çalgısının günümüzdeki temsilcileriyle görüşmeler yapılarak ilk elden derinlemesine bilgiler alınmıştır. Çalışma ile amaçlanan drabut çalgısının somut kültürel miras olarak kabul edilmesine dair argümanlar sunmak ve farkındalık kazandırmak olmuştur. Bu çalışma neticesinde drabut çalgısı Amasya müzesinde sergilenmeye başlamıştır. Ayrıca Amasya Belediyesi Konservatuarı, vereceği konserlerde bu çalgının orkestra da eşlik sazı olarak kullanılmasını olumlu karşılamıştır. Benzer şekilde belediye konservatuarında drabut çalgısına yönelik dersler verilmesi ve böylece çalgının tanınırlığı ve bu çalgıyı icrâ eden müzisyenlerin sayısının artırılması gerektiği de öngörülmüştür.
Referanslar
Abbasoğlu, Z. Y. (2023). Kenzü't tuhaf: 14. yüzyıldan bir müzikrisalesi. Yapı Kredi Yayınları.
Asker, R., ve Asker, L. (2008). Kâşgarlı Mahmut ve 11. yüzyıl musikisi üzerine. Türk Dünyası İncelemeleri Dergisi, 4(3): 31-34.
Aydın, M., ve Dündar, R. (2013). Amasya şehir tarihleri. The Journal of Academic Social Science Studies, 6(3): 971 – 990.
Aziz, A. (2011). Sosyal bilimlerde araştırma yöntemleri ve teknikleri: Araştırma süreci ve tasarımı, veri toplama teknikleri, interneti kullanma, anket hazırlama, içerik ve söylem çözümlemesi, raporlaştırma. Nobel Yayınları.
Baltacı, A. (2019). Nitel araştırma süreci: nitel bir araştırma nasıl yapılır? Ahi Evran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 5(2): 368 – 388.
Creswell, J. W. (2002). Educational research: planning, conducting, and evaluating quantitative. Prentice Hall Upper Saddle River, NJ.
Creswell, J. W. (2017). Araştırma deseni: Nitel, nicel ve karma yöntem yaklaşımları (3. Baskı). Eğiten Kitap Yayınevi.
Çöl, C. (2017). Yaylı tamburun türk müziğindeki yeri önemi ve kullanımı. (Yayınlanmamış Sanatta Yeterlilik Tezi), Afyon Kocatepe Üniversitesi-Sosyal Bilimler Enstitüsü, Afyonkarahisar.
Dömbekci, H. A., ve Erişen, M. A. (2022). Nitel araştırmalarda görüşme tekniği. Anadolu Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 22(Özel Sayı 2), 141-160.
Ergan, M. S. (1994). Türkiye müzik bibliyografyası. Kuzucular Ofset.
Erkılıç, C. (1954). Evliya Çelebi. Varlık Yayınları.
Ezgi, S. (1948). Tanbur metodu makalesi. musiki mecmuası.
Feyzioğlu, N. (2006). Türk dünyası’nda ve Anadolu’da kopuz. A.Ü. Türkiyat Araştırmaları Enstitüsü Dergisi, 12(31): 233-245.
Gazimihal, M. (1947). Konya'da musiki. Halkevi Yay.
Göher, F. (2021). Müzik tarihîne ve kültürel müzikolojiye sunduğu katkılar açısından Bahaeddin Ögel. Erdem, 80: 43-66.
İmik, Ü., ve Haşhaş, S. (2020). Müzik nedir ve hayatımızın neresindedir. İnönü Üniversitesi Kültür ve Sanat Dergisi, 6(2): 196-202
İzgi, Ö. (1977). Hunlar, göktürkler ve uygurlar’da geleneksel festival ve eğlenceler. Tarih Dergisi, 31:1-36.
Karakaya, F. (2010). Tambur. İslam ansiklopedisi. https://islamansiklopedisi.org.tr/tambur
Kuş, A. (2016). Henry John Van Lennep’e göre Amasya. Gaziosmanpaşa Üniversitesi Sosyal Bilimler Araştırmaları Dergisi, 11(1): 253-276
Menç, H. (2014). Tarih içinde Amasya. Amasya Belediyesi Kültür Yayınları.
Ögel, B. (1978). Türk kültür tarihîne Giriş 4. Kültür Bakanlığı.
Ögel, B. (1987). Türk kültür tarihîne giriş-Türk halk musikisi aletleri. Kültür Bakanlığı Yayınları.
Özdemir, M. A. (2020). Geliştirilmiş bir çalgı olarak “Iklığ Ailesi” ve eğitim/öğretim süreçleri. Akademik Sosyal Araştırmalar Dergisi, 8(107): 1-31.
Özkan, İ. H. (1998). Türk musikisi nazariyatı ve usulleri kudüm velveleleri. Ötüken Neşriyat A.Ş.
Paşaoğlu, S. (2009). Müzik kültüründe sözlü ve yazılı aktarım. Trakya Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 11(2): 143-159.
Polat, M. (2019). Osmanlı şehzade sancağı Amasya’da fıkıh kültürü. Amasya İlahiyat Dergisi, (13), 167-203.
Sarı, A. (2012). Türk müziği çalgıları (Ud- Tanbur- Kanun-Kemençe). Nota Yayıncılık.
Somakcı, P. (2016). Geleneksel Türk müziği’ne özgü çalgıların organolojik gelişimi. Konservatoryum, 3(1): 15-38.
Şahin, İ., ve Emecen, F. (1991). Amasya. Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları.
Tekin, H. H. (2006). Nitel araştırma yönteminin bir veri toplama tekniği olarak derinlemesine görüşme. İstanbul University Journal of Sociology, 3(13), 101-116.
Turan, F. A. ve Minavarkızı, A. P. (2016). Türk halklarının folklorunda müzik aletleri ve onlarla ilgili mitik alıntılar. Bilig, 78: 321.
Uçan, A. (2000). Türk dünya’sında orta asya-anadolu müzik ilişkileri. Erdem, 12(35): 593-664.
Yıldırım, A., ve Şimşek, H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Seçkin Yayınevi.
İndir
Yayınlanmış
Nasıl Atıf Yapılır
Sayı
Bölüm
Lisans
Telif Hakkı (c) 2024 Heterotopic View
Bu çalışma Creative Commons Attribution 4.0 International License ile lisanslanmıştır.
